Ουαί τοις ηττημένοις, κύριε Βενιζέλο.

Του Σ. Κούλογλου

Ας υποθέσουμε ότι τον Οκτώβριο του 1940 η ελληνική κυβέρνηση σκεπτόταν, όπως ο κ. Βενιζέλος: η χώρα είναι σε μειονεκτική θέση, και προκείμενου να καταστραφεί από έναν χαμένο εκ των προτέρων πόλεμο, πρέπει να διαλέξει το μικρότερο κακό: παράδοση στους Ιταλούς, χωρίς άσκοπες αιματοχυσίες...

Γατί αυτό βασικά, είπε χθες ο κ. Βενιζέλος. «Οι Έλληνες πολίτες καλούνται να αντιμετωπίσουν ένα δραματικό και οξύ δίλημμα.
Η σωτηρία της χώρας, η παραμονή της στο ευρώ, το PSI, η οριστικοποίηση της νέα δανειακής σύμβασης και η λήψη των χρημάτων που είναι ζωτικής σημασίας για τη σωτηρία της Ελλάδας, συνεπάγεται ένα πολύ μεγάλο κοινωνικό κόστος, συνεπάγεται θυσίες», όμως η άλλη λύση είναι χειρότερη: «από την άλλη μεριά, η αποτυχία των διαπραγματεύσεων, η αποτυχία του προγράμματος, η χρεοκοπία της χώρας, συνεπάγεται ακόμα μεγαλύτερες θυσίες».
Ας εξετάσουμε λοιπόν το μικρότερο κακό. Σαν τον χειρότερο σαδιστή, η τρόικα ζητά νέα μέτρα λιτότητας για να εξισορροπηθούν οι νέες ρυθμίσεις που η ίδια απαιτεί: θα χαμηλώσουν οι μισθοί και επομένως θα μειωθούν οι εισφορές για τα ασφαλιστικά ταμεία;

Περικοπές στις δημόσιες δαπάνες για να εξισορροπηθούν. Μείωση των φορολογικών εσόδων από την πρόσθετη ύφεση που, το παραδέχονται ανοικτά πια, θα προκαλέσουν τα νέα μέτρα; Απολύσεις 15 χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, μείωση των δαπανών για την υγεία και δεν συμμαζεύεται.

Μέχρι που οι Μερκοζί έφτασαν να δηλώσουν από το Παρίσι ότι θα πρέπει να δημιουργηθεί ένας δεσμευμένος λογαριασμός όπου «θα πρέπει να τοποθετηθούν οι τόκοι του ελληνικού χρέους ώστε τα χρήματα να είναι μονίμως διαθέσιμα», εννοείται για να μην τα φάνε οι Έλληνες.

Το μόνο που δεν απαίτησαν, ακόμη, είναι να πάρουν τα γυναικόπαιδα για σκλάβους, όπως έκαναν στους ηττημένους παλιότερα. Το άλλο πρόβλημα είναι ότι τίποτα καλό δεν μπορεί να βγει απ αυτά τα μέτρα, που αναπόφευκτα θα οδηγήσουν σε καινούργια, το ίδιο και περισσότερο απεχθή.

Με αποτέλεσμα σύντομα η κοινωνία να καταρρεύσει, να εκραγεί ή και τα δύο μαζί. Να φτάσουμε αναπόφευκτα δηλαδή στη χρεοκοπία που ξορκίζει ο κ. Βενιζέλος, και μάλιστα με χειρότερους όρους από ότι αν χρεοκοπούσαμε σήμερα.

Τι έκανε τους Έλληνες να πολεμήσουν και να κερδίσουν το 1940, έναν ανώτερο αντίπαλο; Το αίσθημα εθνικής υπερηφάνειας και το γεγονός ότι οι υποχωρήσεις και οι, συχνά αναγκαίοι, συμβιβασμοί έχουν κάποιες απαραβίαστες κόκκινες γραμμές.

Εδώ και δύο χρόνια που ξέσπασε η κρίση, οι ελληνικές κυβερνήσεις συμπεριφέρονται σαν ηττημένες, χωρίς να έχουν δώσει καμιά μάχη. Πως μπορούν έτσι να κερδίσουν έναν πόλεμο στον οποίο η άλλη πλευρά είναι αδυσώπητη και έχει καταλάβει ότι παίζει χωρίς αντίπαλο;

Η χώρα δεν πρέπει να υποκύψει στον εκβιασμό. Όχι για να αυτοκτονήσει ηρωικά, ούτε για να επιστρέψει στην μιζέρια της δραχμής.

Αλλά γιατί δεν έχει άλλη επιλογή και ο χρόνος δουλεύει συνεχώς σε βάρος της. Αυτός που έχει ήδη καταρρεύσει, την κατάρρευση δεν την φοβάται. Θα ριψοκινδύνευε όμως ο Σαρκοζί την διάλυση της ευρωζώνης και μια νέα παγκόσμια αναταραχή, μερικές εβδομάδες πριν από τις γαλλικές προεδρικές εκλογές;