Η κυρία Ελένη Ανδριοπούλου, η οποία, αφού εκπλήσσεται γιατί ο πρόεδρος δεν αρνήθηκε τη συνάντηση, διαμαρτύρεται για την «Αυγή» η οποία την αποσιώπησε και έγραψε μόνο για την παρουσία του ισραηλινού Προέδρου στη Βουλή. Και κατέληξε με την εξής φράση:
«Ευτυχώς… παρά δώδεκα ψήφους θα ανήκα κι εγώ στη Βουλή»!
Ο Αλέξης Τσίπρας πράγματι προσπάθησε να κρατήσει μακριά από τη δημοσιότητα τη συνάντηση με τον Ισραηλινό ηγέτη, αποφεύγοντας δηλώσεις σε τηλεοπτικά συνεργεία, ανακοινώσεις κ.λπ. Πέραν της Ανδριοπούλου, εξηγήσεις ζήτησε και ο βουλευτής Τάσος Κουράκης και άλλοι με το επιχείρημα ότι η συνάντηση δεν είχε εθιμοτυπικό χαρακτήρα τη στιγμή που «στη Γάζα παραμένει στρατός κατοχής του Ισραήλ»…
Ακολουθεί το άρθρο της Ελένης Ανδριοπούλου στην «Αυγή»:
Για τη συνάντηση Αλέξη Τσίπρα – Σιμόν Περές, και την εκκωφαντική σιωπή μας…
Της Ελένης Ανδριοπούλου
Νιώθω την ανάγκη να εκφράσω μια μεγάλη και σημαντική απορία που εδώ και μέρες με έχει καταβάλει και η οποία διαπιστωμένα δεν είναι μονάχα δική μου, αλλά και πολλών άλλων μελών, στελεχών και φίλων του ΣΥΡΙΖΑ. Έμαθα τυχαία πως ο πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής μας ομάδας, ο Αλέξης Τσίπρας, είχε συνάντηση με τον Σιμόν Πέρες, τον πρόεδρο του Ισραήλ. Ομολογώ ότι «έπεσα από τα σύννεφα» γιατί περίμενα πως ο Αλέξης θα είχε αρνηθεί μια τέτοια συνάντηση… Πιθανά να μου πείτε πως «και η ΕΣΣΔ συναντιόταν με Ισραηλινούς» όπως ήδη μου απάντησε φίλος που προσπάθησε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, ή ότι «έπρεπε, γιατί πλέον είναι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης…». Λοιπόν, αν και θα προτιμούσα να αφήναμε τον πλήρη σεβασμό των εθιμοτυπιών στους κυβερνητικούς θιάσους, αν και θα ήθελα με όλη μου την ψυχή να διαβάσω μια ανακοίνωση τύπου «αρνούμαστε να συναντηθούμε με τους σφαγείς των Παλαιστινίων και διεθνείς τρομοκράτες», ωστόσο κάνω πως κατανοώ ότι μια τέτοια άρνηση δεν θα ήταν «πρέπον»… Και πάω παρακάτω…
Έστω λοιπόν ότι δεν μπορούσαμε να αρνηθούμε… Εφ’ όσον η συνάντηση αυτή τελικά πραγματοποιήθηκε -σχεδόν «εν κρυπτώ» αφού κανείς δεν είχε ακούσει τίποτα, γεγονός εξίσου περίεργο-, θα περιμέναμε τουλάχιστον μια ανακοίνωση αμέσως μετά που να περιγράφει την ιδεολογία και τα πιστεύω μας σχετικά με το παλαιστινιακό ζήτημα και τον ρόλο του Ισραήλ ως διεθνούς τρομοκράτη. Ήταν και δικοί μας άνθρωποι εξάλλου στα καράβια για τη Γάζα, ήταν φίλοι μας αυτοί που φυλακίστηκαν και ομοϊδεάτες μας οι Τούρκοι που σκοτώθηκαν εν ψυχρώ από τους εγκληματίες πολέμου και στρατιωτικής κατοχής, ενώ όλη η ανθρωπότητα παρακολουθούσε άναυδη…
Αντί αυτού, επικρατεί μια εκκωφαντική σιωπή… Τι συζήτησαν με τον σφαγέα του παλαιστινιακού λαού ο πρόεδρος της Κ.Ο. και αυτοί που τον συνόδευαν; Εμείς, που παλέψαμε για το παλαιστινιακό εδώ και χρόνια, που προσπαθήσαμε να το αναδείξουμε και να αφυπνίσουμε συνειδήσεις, αλλά και που δώσαμε τη μάχη για να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα αξιωματική αντιπολίτευση, δεν έπρεπε να γνωρίζουμε;
Στη Λάρισα που βρισκόμουν τα τελευταία χρόνια και μέχρι πρόσφατα, μετά τη μεγαλειώδη συγκέντρωση και πορεία του Δεκέμβρη του ’08, η επόμενη μεγαλύτερη συγκέντρωση και πορεία στην ιστορία της πόλης ήταν για τη Γάζα, αμέσως μετά την τρομοκρατική επίθεση των Ισραηλινών στα καράβια το 2010… Αυτοί ήταν και οι άνθρωποι που μας ψήφισαν και έβγαλαν 2ο βουλευτή τον Δημήτρη Γελαλή -ο οποίος το 2011 ήταν στο καράβι και φυλακίστηκε μαζί με τους υπόλοιπους συντρόφους από τους Ισραηλινούς- αλλά και έφεραν εμένα στην τρίτη θέση. Από χθες, μου στέλνουν μηνύματα και με ρωτούν τι συμβαίνει… Σε αυτούς τους ανθρώπους, μήπως οφείλουμε μια εξήγηση για τη σιωπή μας;
«Πολλά παίζονται» πιθανά να μου πείτε… Μια γεωπολιτική προσέγγιση της ευρύτερης περιοχής μας πιθανά να δίνει και κάποιες εξηγήσεις. Φοβάμαι όμως ότι για εμένα, όπως και για πολλούς άλλους, οι εξηγήσεις αυτές είναι αδιάφορες. Γιατί, σύντροφοι, εάν πρόκειται να σφίγγουμε το χέρι ενός στυγνού δολοφόνου προκειμένου να είμαστε πιο ήσυχοι αύριο ως κυβέρνηση, εγώ ευχαριστώ αλλά προτιμώ το 4% και την ιδεολογία μου. Αυτόν τον χώρο της Ριζοσπαστικής Αριστεράς τον αγάπησα και τον πίστεψα, πάλεψα για αυτόν με όλες μου τις δυνάμεις και με χίλιους δυο τρόπους. Όμως σύντροφοι, εάν μαζί με τους συσχετισμούς έχει αλλάξει και το ήθος, και οι βαθύτερες ιδέες μας, εμένα συγχωρέστε με αλλά θα προτιμήσω την αυτονομία μου…
Ακόμα και αυτή τη στιγμή πάντως, περιμένω… Έψαχνα σήμερα στην «Αυγή» αγωνιωδώς να δω κάτι για αυτή τη συνάντηση. Με λύπη μου διαπίστωσα πως η μοναδική αναφορά στο πρόσωπο του Ισραηλινού προέδρου ήταν αυτή της… «τιμής» που του δόθηκε από τη Βουλή των Ελλήνων… Και λυπάμαι που το λέω -αλλά έχω μάθει να εκφράζομαι ελεύθερα, γι’ αυτό άλλωστε και αγάπησα αυτόν τον χώρο-, η πρώτη μου σκέψη ήταν: «Ευτυχώς… Παρά 12 ψήφους, θα άνηκα και εγώ σε αυτή Βουλή»…
Το tsantiri.gr λέει: Εμείς μόνο ένα θα σχολιάσουμε: τον παράλληλο κόσμο στον οποίο ζούνε τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτό φαίνεται από μια παράγραφο της Ελένης Ανδριοπούλου, στην οποία γράφει: «Εμείς, που παλέψαμε για το παλαιστινιακό εδώ και χρόνια, που προσπαθήσαμε να το αναδείξουμε και να αφυπνίσουμε συνειδήσεις, αλλά και που δώσαμε τη μάχη για να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα αξιωματική αντιπολίτευση, δεν έπρεπε να γνωρίζουμε;».
Ας εξηγήσει κάποιος στην νεοφώτιστη αγωνίστρια υπέρ του Παλαιστινιακού λαού, ότι πολύ πριν από εκείνη και τους συντρόφους της, για το Παλαιστινιακό πάλεψε -από τη δεκαετία του 1970- το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου. Το ΠΑΣΟΚ, όσο κι αν αυτό ξαφνιάζει τους ΣΥΡΙΖΑίους, συνεχίζει ακόμα και σήμερα να είναι «αδελφό» κόμμα με τη Φατάχ, ο Γιασέρ Αραφάτ τον Ανδρέα Παπανδρέου θεωρούσε φίλο και αδελφό του, στα συνέδρια του ΠΑΣΟΚ πήγαινε ο ιστορικός ηγέτης της Παλαιστίνης, ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν που έσωσε τους Παλαιστινίους από τις σφαγές! Η προσπάθειά της να εμφανιστεί εκείνη και οι σύντροφοί της ως οι αποκλειστικοί φίλοι και συναγωνιστές του Παλαιστινιακού λαού δεν είναι μόνο αντιστόρητη, είναι και προκλητική!
Κι αν το ΠΑΣΟΚ σήμερα έχει καταρρεύσει επειδή πρόδωσε τον ελληνικό λαό και τον ίδιο τον εαυτό του, αυτό δεν επιτρέπει σε κανέναν ΣΥΡΙΖΑίο να διαγράφει την ιστορία, πρόσωπα και γεγονότα (όπως έκαναν κάποτε στην ΕΣΣΔ) και να οικειοποιείται »στέφανα δόξης» που δεν του ανήκουν! Ούτε στον ίδιο, ούτε στον πολιτικό του χώρο! Η αλαζονεία κάποιων στον ΣΥΡΙΖΑ, σε συνδυασμό με τον ερμητικά κλειστό μικρόκοσμό τους, είναι φαινόμενα απογοητευτικά!
Και επίσης ας επισημάνει κάποιος στην Ελένη Ανδριοπούλου, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε αξιωματική αντιπολίτευση με τις ψήφους του δημοκρατικού λαού και όχι χάρη στον όποιο αγώνα εκείνης και των συντρόφων της! Το να ζει κανείς στο δικό του κόσμο, να περιφρονεί το δημοκρατικό λαό και τους αγώνες του, δείχνει ότι αυτοί οι τύποι του ΣΥΡΙΖΑ είναι για γέλια και για περισσότερα κλάματα. Στα άλλα, τα εσωκομματικά τους, δεν θα αναμιχθούμε, εξάλλου τη διάσπαση την έχουν στο αίμα τους…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου