Γεώργιο Τσιάνος-Ο πρώτος άνθρωπος στην ιστορία που διέσχισε κολυμπώντας το ανοιχτό Αιγαίο πέλαγος.(ΒΙΝΤΕΟ)

Τον Οκτώβριο του 2011 ο γιατρός Γεώργιος-Ιωάννης Τσιάνος κολύμπησε, σε 28 ώρες και 16 λεπτά, 101 υγρά χιλιόμετρα: από την Πελοπόννησο ως την Κρήτη. 
Έγινε έτσι όχι μόνο ο πρώτος Έλληνας, αλλά ο πρώτος άνθρωπος στην ιστορία που διέσχισε κολυμπώντας το ανοιχτό Αιγαίο πέλαγος. 

Η θάλασσα είναι δύσκολη τη νύχτα. Περισσότερο κρύο, μηδαμινή ορατότητα, μεγαλύτερη επικινδυνότητα και αϋπνία. Στα 70 από τα 101 χιλιόμετρα συνέχιζα να κολυμπάω για ακόμη ένα βράδυ. 

Το σώμα μου ήταν εξαντλημένο. Μετά από κάποιες ώρες κολυμπάς με το μυαλό. Θυμάμαι ακόμη ότι από το αλάτι είχαν πρηστεί τα χείλια και η γλώσσα μου, είχε γδαρθεί ο οισοφάγος, δυσκολευόμουν να αναπνεύσω.

Ακόμη και τώρα σκέφτομαι ότι η αλμύρα ‒που με είχε κάψει ολόκληρο‒ θα μπορούσε να είναι μια σοβαρή αιτία εγκατάλειψης του εγχειρήματος. 
Στη φύση έμαθα ότι δεν απειλείσαι από τέρατα, αλλά από τα απλά, τα μικρά, αυτά που μοιάζουν δεδομένα. 
Λίγο πριν τον τερματισμό, όταν ένιωθα ότι πλησιάζω, είπα «έφτασε η ώρα, είμαι κοντά». Όχι, δεν είπα «θέλω να βγω», είπα «έφτασε η ώρα». 

Δυστυχώς αυτό κράτησε σχεδόν πέντε ολόκληρες ώρες. Αντίθετα ρεύματα με έσπρωχναν μακριά από την Κρήτη. Κολυμπούσα σχεδόν στατικά. 
Το τέλος της διαδρομής δεν είναι παρά μόνο στο τέλος του. «Ποτέ δεν αντιμετώπισα τα εγχειρήματα που έφερνα σε πέρας ως διακρίσεις ή τρόπαια. Το ίδιο και στα επαγγελματικά μου βήματα. Σέβομαι, όμως, και γνωρίζω άριστα τη βαρύτητά τους». 
Μια μέρα πριν, στην άκρη της Πελοποννήσου, το δελτίο καιρού δεν ήταν καθόλου ευνοϊκό.
Όμως με την ομάδα μου πήραμε την απόφαση να ξεκινήσω. Αισθανόμουν και ήμουν προετοιμασμένος για την υποθερμία, την αφυδάτωση, τα εγκαύματα, το άγνωστο και το απρόβλεπτο. Είναι μοναχική η διαδικασία. 
Έφτασε η στιγμή. Άδειασα από κάθε λογής σκέψη. Βούτηξα στο νερό. Στο νερό νιώθω πάντα ήρεμος.
Ξεκίνησα από το παραθαλάσσιο εκκλησάκι του προφήτη Ηλία, κοντά στη Νεάπολη. Στην αρχή κολυμπούσα δίπλα στο σκάφος, τα καυσαέρια μου έφερναν αναγούλα, έκανα εμετούς. Το πλάνο άλλαξε. 
Άρχισα να κολυμπάω δίπλα στη μικρή βάρκα που έσερνε το σκάφος. 
Δίπλα της, για να βλέπω την πορεία χωρίς να κοιτάω μπροστά. Από το σκάφος ανίχνευαν τη θάλασσα. Στο Κρητικό έχουν ψαρέψει και καρχαρίες, αυτή τη σκέψη όμως ‒όπως και άλλες‒ την άφησα. 
Στα πρώτα χιλιόμετρα με ανησυχούσε μη τυχόν και αλλάξει ο καιρός. Ίσως ήταν η αγωνία που κουβαλούσα από την προηγούμενη μη επιτυχημένη απόπειρα. 
Ήξερα ότι θα κολυμπούσα περίπου για 30 ώρες και τα πάντα μπορούν να αλλάξουν από τη μια στιγμή στην άλλη, ιδίως εκεί που συναντιούνται Κρητικό, Ιόνιο και Αιγαίο. 
Μετά από κάποια χιλιόμετρα σταμάτησε να με απασχολεί ο καιρός. 
Έβαλα στόχο να φτάσω το ταχύτερο δυνατό στα 50 χιλιόμετρα. Ήξερα ότι αυτό θα ήταν ένα ψυχολογικό σκαλοπάτι, το πρώτο εμπόδιο που θα άφηνα πίσω μου, και ύστερα έπρεπε να αρχίσω να προετοιμάζομαι για ακόμη ένα βράδυ. 
Πολλές φορές έχασα την αίσθηση του χρόνου, της απόστασης. 
Το μυαλό μου δεν σκεφτόταν, ήταν σε συγχρονισμό με το σώμα, το οποίο πια, μετά από τόση προσπάθεια έμοιαζε να κινείται μηχανικά. 
Στο τέλος, πριν φτάσω στην Κρήτη, δεν αισθανόμουν κανέναν πόνο. 

Πλησιάζοντας ‒μετά από 101 χιλιόμετρα κολύμβησης‒ στην Κρήτη. 
«Όταν επιτέλους πάτησα στα κοφτερά βράχια του ακρωτηρίου της Κισσάμου, τα πόδια μου σκίστηκαν και μάτωσαν», θυμάται. «Με γοήτευσε που βγήκα σε άγριο τοπίο ‒το θεώρησα ένα πολύ ταιριαστό τέλος της διαδρομής μου αυτό». 
Όταν ξημέρωσε, και είδα αχνά την Κρήτη, ήμουν περίπου μια ώρα μακριά.
Όταν επιτέλους πάτησα στα κοφτερά βράχια του ακρωτηρίου της Κισσάμου τα πόδια μου σκίστηκαν και μάτωσαν.
Με γοήτευσε που βγήκα σε άγριο τοπίο ‒το θεώρησα ένα πολύ ταιριαστό τέλος αυτό. 
Ήμουν εκεί στο τέλος της διαδρομής μου, για ακόμα μια φορά, χωρίς τυμπανοκρουσίες, βεγγαλικά και εκδηλώσεις, με το σώμα εξαντλημένο και το μυαλό γαλήνιο.

Εκείνη τη στιγμή τη θυμάμαι, θυμάμαι ότι αισθάνθηκα ξαφνικά μια παράδοξη παραίσθηση οξύμωρης ανθρώπινης αθανασίας. 
Επιχείρησα να κάνω κάτι που δεν είχε ξαναγίνει ποτέ. Πάντα με συνάρπαζε το άγνωστο. 
Πέρασαν έντεκα χρόνια από όταν το πρωτοσκέφτηκα. 
Μέχρι την υλοποίησή του μεσολάβησαν χιλιάδες χιλιόμετρα προπόνησης, αρκετά ολονύχτια δομικαστικά τέστ, έξι παρ’ ολίγον εκκινήσεις και μια μη-επιτυχημένη προσπάθεια λόγω απρόσμενης κακοκαιρίας. 
Ένα πραγματικά όμορφο και δύσκολο ταξίδι, προς έναν άγνωστα γνωστό προορισμό.

http://www.hellas-now.com