Όταν άρχισαν να μπαίνουν οι πρώτοι, χάρηκα. Λέω, θάχω φτηνά εργατικά χέρια, νταντά για τα παιδιά και καμιά γκόμενα στη καβάτζα.Όταν άρχισαν να κλέβουν και να ληστεύουν, έλεγα: Ε, αυτά συμβαίνουν μόνο στους άλλους. Όταν έγιναν εκατομμύρια, έλεγα: Δεν πειράζει, ρατσιστής δεν είμαι. Ας φάνε κι αυτοί ένα κομμάτι ψωμί. Όταν σκότωναν αστυνομικούς, έλεγα: Τι να κάνουμε; Η δουλειά τους είναι.
Όταν σκότωσαν τη νεαρή πωλήτρια στον Βύρωνα, έλεγα: Παράπλευρη απώλεια. Άλλωστε, ούτε καν τη γνώριζα. Όταν βίασαν την 95χρονη γιαγιά στην Κατερίνη, έλεγα: Εντάξει τώρα. Τάχει φάει τα ψωμιά της. Όταν σκότωσαν τον 25χρονο υδραυλικό στον Βύρωνα, έλεγα: Ας πρόσεχε κι αυτός. Τι ήθελε να βρεθεί στη μέση;
Όταν χτύπησαν τον γιο μου για να του πάρουν το κινητό, έλεγα: Τι να κάνουμε; Παιδιά είναι κι αυτά, και πεινάνε. Θα πάρουμε άλλο. Όταν μπήκαν στο σπίτι μου να με ληστέψουν και με πυροβόλησαν, είπα: Τώρα, είναι πια πολύ αργά..
Πηγή http://gnomodotis.blogspot.com
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου